İstiklal'in tramvaysılığından, Ankara'nın trenselliğine uzanmanın yalnızlığı...
Kaçınılmaz isyan!
Elimde balık kokusu, denizde martıların (y)ansıması...
Yakaladığımı sandığım anda, kayıp gidiyorum ayaklarımın altından.
Kağıdın beyazsılığına akıyorum, doğru değil bunlar.
Kucak kucak balık kokuyorum, denize (y)ansıyarak...
İz bırakıyorum yalanlardan uzak, kanatlarına kazınıyorum.
Martılara balık sunuyorum göklerde, beni aralarına alıyorlar.
Uçamıyorum belki, ama yutuyorlar beni. Gök oluyorum.
Ne mavi, ne beyaz...

B. A.   19.02.2002